‘Ik ben me bewuster van mijn prioriteiten, die vind ik in mijzelf, niet in mijn agenda.’
Olga Pleumeekers is 37 en woont met haar man en drie kinderen in De Bilt. Na een afstudeerstage bij Nelen & Schuurmans, gespecialiseerd in watermanagement consultancy & IT, groeide zij de afgelopen 12 jaar binnen het bedrijf door tot directeur van de consultancy tak. In oktober 2021 begon zij aan het Leadership programma van Rebel.
De ontwikkeling van mijn carrière binnen Nelen & Schuurmans is heel natuurlijk verlopen, ik werd echt opgeleid binnen de club. Mijn groei komt mede doordat ik hard werken en succes simpelweg belangrijk vind. Tegelijkertijd hecht ik erg aan lol hebben in je werk. Ik haalde dat plezier vaak uit mijn agenda: wat moet er gebeuren, wat kan ik afvinken. Dat was bevredigend, toch had ik soms het gevoel dat ik maar wat deed in plaats van bewust een bepaalde richting op te sturen. Hoewel ik geloof in het ‘learning on the job’ heb ik mijn manier van werken daardoor vooral afgekeken van mensen om me heen en niet echt zelf ontwikkeld. Ik miste het gevoel te sturen vanuit mezelf, vanuit mijn intrinsieke motivatie. Ik zocht naar wat houvast en had tijdens mijn carrière nog nauwelijks trainingen gevolgd. Daarom volgde ik het Rebel-programma.
Tijdens de eerste sessies van Rebel lag de focus erg op het persoonlijke. Eerst dacht ik: dit zou toch over leiderschap gaan? Toch ging ik mezelf hierdoor andere vragen stellen en opende er iets. Toen ik die connectie eenmaal zag, werd ik niet alleen een leergierige deelnemer maar stuitte ik ook op onzekerheid. Dat had ik niet verwacht, want ik ben helemaal geen onzeker persoon. Controle is voor mij dat alles gaat zoals ik het van tevoren bedacht had, dan is de dag geslaagd. Ik vond houvast in ad hoc-taken, zowel in werk als privé, en dat gaf stress. In de praktijk lag de focus hierdoor op taken waarvan ik al weet ik ze goed kan. Van nieuwe zaken weet ik dat niet en daarvan word ik onzeker. Dit houd ik in stand door dingen niet te doen en ik doe dingen niet omdat ik het onbekende spannend vind. Om daarachter te komen moest ik eerst geconfronteerd worden met mezelf.
Vooral het nadenken over mijn langetermijnvisie voor het bedrijf ging ik uit de weg. Terwijl dat zo nodig is om bewust richting te geven. Toen Arnout me tijdens Rebel vroeg wat er zou gebeuren als ik een dag wat anders deed dan in mijn agenda stond en mijn reactie was ‘nee dat kan echt niet, wat moet ik dan in godsnaam dóén?’ opende dat wel mijn ogen. Als ik een week vakantie kan nemen, waarom kan ik dan niet een week uit een project stappen om na te denken over de bedrijfsstrategie? Alleen ik ben verantwoordelijk voor mijn agenda. Hoe graag ik ‘de drukte’ ook de schuld geef, dat dient vooral om niet onder ogen te hoeven zien dat ik binnen mijn comfortzone blijf.
Om die controle over de dag wat los te laten moet ik focussen op wat ík wil en vind. Er is niets mis met een strakke planning, maar ik ben me nu bewuster van mijn prioriteiten. Die vind ik bij mezelf, niet in mijn agenda. Wat maakt het uit als het anders loopt, vraag ik mezelf nu vaak – of het nou gaat over werk of een afgezegde borrel. Ik durf er nog niet altijd op te vertrouwen dat het anders ook goed komt, maar door er bewust mee bezig te zijn en gewoon te doen, wordt het meer eigen.
Daarvoor is het nodig dat ik terugga naar wat ertoe doet, die drukte in mijn agenda en hoofd stilzet. Alsof ik op een bergweide sta met niets om me heen, alleen maar mooi uitzicht. Dan merk ik ook: het zit er heus wel. Ik heb wél een langetermijnvisie. Het enige wat ik nodig heb, is ruimte om met mensen te sparren en wat rust in mijn hoofd. Dat besef geeft véél zelfvertrouwen. En daarmee ontspanning en meer plezier in mijn werk. Zekerheid blijft belangrijk, alleen moet ik die op een andere manier invullen. Niet door vast te houden aan wat ik al ken, maar door te vertrouwen op mijzelf en mijn visie.
Dat bewust teruggaan naar mezelf is heel belangrijk om leiding te kunnen geven vanuit mijn intrinsieke motivatie. Ik vind impact belangrijk, we zitten in een sector waarin we echt een verschil kunnen maken, maar niet koste wat het kost. Het liefste combineer ik het beste van twee werelden: het de werknemers zelf laten doen, zoals ik ben gegroeid binnen Nelen, maar dan met een vangnet. Coachend, maar niet soft. Daarvoor moet ik af en toe wat zekerheid laten varen. Ik kan wel op zoek gaan naar afvinkbare taken en kloontjes van mezelf, omdat ik dat ken en het vertrouwd is, maar is dat het beste voor het bedrijf? Verantwoordelijkheid en vertrouwen zijn motiverend en zorgen voor werkplezier. Zo groeit de commitment en daarmee de impact die we kunnen hebben.
Door mijn eigen ad hoc-controle wat los te laten, is er meer ruimte voor het menselijke aspect en kan ik benaderbaar zijn en van daaruit leidinggeven. Hierdoor word ik steeds meer een sparringpartner voor de vier business managers onder mij, en stuur ik ze bewust en kijkend naar de lange termijn aan. Want die visie heb ik, weet ik nu.